Παραταξιακό

Το ένα πουλάκι:

Γίνεται χαμός!

Όχι, αυτή τη φορά δεν αναφερόμαστε ούτε στην κρίση, ούτε στα οικονομικά μέτρα, ούτε στον προϋπολογισμό, ούτε καν στις επικείμενες απολύσεις υπαλλήλων.

Οι οποίες, κακά τα ψέματα, είναι μια τραγική πραγματικότητα, όμως τι δεν είναι τραγικό στις μέρες μας;

Βεβαίως, τα ερωτήματα σχετικά με τις απολύσεις είναι πολλά.

Αν πρέπει να γίνουν, πόσες πρέπει να γίνουν, με ποιες διαδικασίες θα απολύονται οι υπάλληλοι, ποιοι ακριβώς θα απολύονται…

Το πρόβλημα κι εδώ είναι ότι δεν έχουμε μια εικόνα της πραγματικότητας άρα ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, έχοντας βέβαια ως γνώμονα τον πάγιο ελληνικό κανόνα του «παραπέρα».

Διότι, αν μιλήσεις με τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, το πιο πιθανό είναι να σου πει πως οι υπάλληλοι σε κάποιες υπηρεσίες είναι πολλοί, ορισμένοι έχουν προσληφθεί με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες, άλλοι πάλι με συμβάσεις που έχουν λήξει, τέλος πάντων θα είναι της γνώμης πως πρέπει να γίνουν και κάποιες απολύσεις.

Όταν όμως έρθει η κουβέντα στο ποιοι θα απολυθούν όλοι δείχνουν κάποιους άλλους, σε άλλη υπηρεσία, σε άλλο νομό, σε άλλη χώρα…

Αφήστε που στη μέση μπαίνουν και πολιτικά πρόσωπα τα οποία, όταν είναι να προσλάβουν, ακόμη και χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως ανάγκη, δείχνουν απέραντη προθυμία.

Όταν όμως έρχεται η στιγμή των απολύσεων…

Ξέρω, ή μάλλον φαντάζομαι, ότι είναι πολύ δύσκολο. Ποιος όμως τους είπε ότι ο λαός τους ψηφίζει και τους δίνει αξιώματα μόνο για τα εύκολα.

Αν είναι έτσι, τότε γίνομαι δήμαρχος κι εγώ.

Οπ, είδατε πως φτάσαμε στο θέμα μας; Διότι γι’ αυτό τον χαμό ήθελα να σας μιλήσω, για τα όσα γίνονται στην αξιωματική αντιπολίτευση του Δήμου Δράμας, όπου ξαφνικά (;) οι μουστερήδες για τη θέση του υποψηφίου δημάρχου έγιναν πιο πολλοί κι από τους συμβούλους.

Το άλλο πουλάκι:

Η ενότητα της παράταξης.

Το αστείο είναι ότι όλοι γι’ αυτήν κόπτονται. Το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι η ενότητα, αρκεί να μπουν εγγυητές οι ίδιοι.

Όμως, εγγυητής ο ένας, εγγυητής ο άλλος, δουλειά δεν γίνεται και θα πρέπει να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω.

«Όλοι, εκτός από εμένα». Έτσι σκέφτεται ο καθένας και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να γίνονται καταγγελίες, να λέγονται βαριές κουβέντες, να αφήνονται υπονοούμενα.

Το κακό είναι πως όλοι οι άνθρωποι αυτοί (υποτίθεται πως) υπήρξαν συνεργάτες και το ακόμη χειρότερο πως αφήνουν να εννοούνται ένα σωρό πράγματα και για εκείνη την εποχή.

«Εμείς που τον είχαμε δήμαρχο», «εγώ που τους έκανα ανθρώπους», «εγώ που τον στήριξα», «αυτός που του έδωσα αξία»…

Πώς να μην υποψιάζεται ο πολίτης ότι το μόνο πράγμα που τους ένωνε ήταν η εξουσία και η νομή της;

Πώς να μην υποθέτει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό τους συμφέρον και καθόλου το καλό της πόλης;

Το έχουμε πει χρόνια τώρα και κάθε φορά γινόμαστε κακοί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο νομός και ο δήμος μας βρίσκονται σε τέτοια χάλια. Όλοι οι άλλοι που τους βλέπουμε και τους ζηλεύουμε δεν έχουν τίποτε περισσότερο από τον τόπο μας, παρά άξιους ηγέτες.

Και, μπορεί να υποστήριζαν οι αρχαίοι πως η εξουσία φανερώνει τον πραγματικό χαρακτήρα του ανδρός, όμως εμείς πιστεύουμε πως η ακόμη πιο αληθινή του εικόνα φαίνεται όταν χάνει την εξουσία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπου φτώχεια, εκεί γκρίνια!

Το έλεγαν κι αυτό οι παλιοί και ξέρω τώρα ποιο είναι το δικό σας ερώτημα. Και τι σας νοιάζει εσάς, ρε 3πουλάκια, για το γίνεται στην αντιπολίτευση του Δήμου;

Λυπούμαστε, αλλά έπρεπε να ξέρετε την απάντηση, χρόνια τώρα τα λέμε. Εμάς μας ενδιαφέρει ο κάθε χώρος να καταθέτει ό,τι πιο άξιο και υγιές διαθέτει. Έτσι πάει μπροστά ο τόπος.

Να, δείτε τώρα τι γίνεται με την αντιπολίτευση, η κατάσταση της οποίας εγκυμονεί δύο κινδύνους.

Ο ένας είναι να μείνει η δημοτική αρχή χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι οι άλλοι τρώγονται μεταξύ τους, να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς έλεγχο.

Ο άλλος κίνδυνος είναι ίσως πιο σοβαρός.

Στην προσπάθειά του ο καθένας υποψήφιος αρχηγός να αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία ,μπορεί να φτάσει στο σημείο να ρίξει πολύ χαμηλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης με τη δημοτική αρχή.

Δεν είναι δύσκολο τα συγκεκριμένα στελέχη να παρασυρθούν σε έναν αγώνα λαϊκισμού, προκειμένου να δείξουν ότι αυτοί, ο καθένας τους ξεχωριστά, είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος της δημοτικής αρχής, άρα και ο καταλληλότερος για επικεφαλής της παράταξης.

Ο τόπος όμως, ειδικά αυτές τις ώρες, δεν είναι για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Τώρα είναι που περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Ζητάμε τίποτε δύσκολο;

Παιδιά, ένας ένας!